Amedia Classic Flat Hole Hi-hat 14"

[bigos]

Witam.

Kolejnym instrumentem jaki chciałbym przedstawić to Amedia Classic Flat Hole Hi-hat 14â. Blaszki mam od pół roku, a kupiłem je jako alternatywę dla posiadanego już od 3 lat hi-hatu Istanbul Agop Traditional Regular Hi-hat 13â. Moim głównym założeniem przy kupnie nowych blaszek było znalezienie przede wszystkim instrumentu zdecydowanie innego niż poprzednik. Kupiłem blaszki w ciemno, jednak po konsultacji z sprzedawcą. Od samego początku celowałem w blaszki marki Amedia. Powodów tego wyboru było kilka â doświadczenie już z jedna blaszką tej firmy, a mianowicie Ride Classic Medium 20â, duża liczba serii a zatem spory wybór odpowiedniego brzmienia i bardzo atrakcyjna cena. Brałem pod uwagę głównie serie Galata, zastanawiałem się także nad Hitites, Ahmet Legend oraz właśnie Classic.

 

Pierwsze wrażenia.

Po rozpakowaniu moim pierwszym spostrzeżeniem była znaczna waga talerzy â zdaniem sprzedawcy instrument o którym mowa to waga typu âmediumâ. Moim zdaniem âmedium z plusemâ. Uwagę także zwraca wykończenie dodatkowych czterech otworów w dolnej blaszce. Tutaj nie mamy do czynienia z arcydziełem, a wręcz przeciwnie â z niedbalstwem. Może to specyfika ręcznej produkcji ? Moim zdaniem turecki producent mógł się jednak troszkę bardziej postarać i choćby zeszlifować ostre krawędzie powstałe w wyniku wiercenia otworów. Kolejnym spostrzeżeniem jest stosunkowo wysoki profil, widoczny gdy obie blaszki założymy już na statyw i złączymy ze sobą. Pomimo nazwy âFlatâ dolna blaszka posiada pewien łuk co w połączeniu z górną blaszką, daje efekt widoczny na zdjęciu. Jak to wpływa na brzmienie, opiszę za chwilę. Ponadto oba talerze prezentują się okazale widać ręczną robotę, użyty materiał brąz b20 jak zawsze pięknie błyszczy. Wykończenie górnego talarza to z pewnością âtraditionalâ czy jak kto woli âclassicâ, natomiast dolna blaszka to moim zdaniem takie na wpół âtraditionalâ a na wpół âbrilliantâ. Blaszka typu âbottomâ jest głębiej toczona a to z koli daje więcej lustrzanego wyglądu.

 

Brzmienie.

Po zamontowaniu talerzy na statyw może pojawić się konieczność wyregulowania kąta nachylenia dolnego talerza. Taki zabieg pozwala na lepsze zgranie talerzy i dokładniejszy ich styk. Jednakże jest to sprawa subiektywna i w zależności od upodobań możemy uzyskiwać bardziej czyste âcyknięcieâ lub bardziej złożone. Hi-hat brzmi jasno, wyraźnie i solidnie.

W miarę jak nacisk na pedał statywu będzie się zwalniał, talerze będą stawały się mniej selektywne. Jest to oczywiście integralna cecha wszystkich âhi-hatówâ, jednak w tym przypadku następuje to dość płynnie, dostrajanie i kontrolowanie obu talerzy jest łatwe. Granie na półotwartym âhi-hacieâ wydobywa szum wysokich i jasnych alikwotów. Talerze bardzo ładnie cykają przy grze nogą, dźwięk jest mocny, ale nie nazbyt głośny. Dźwięk otwarcia i zamknięcia talerzy jest krótki i raczej ostry, jednakże wciąż dający się łatwo kontrolować. Cały łuk górnej blachy jest dość zróżnicowany, im bliżej kopułki tym dźwięk staje się bardziej metaliczny.

 

Chciałbym na moment poruszyć kwestię profilu talerzy. Byłem kiedyś na prezentacji talerzy Paiste Alpha (nowej serii) wraz z warsztatami prowadzonymi przez znanego polskiego perkusistę Adama Buczka. Właśnie podczas owej prezentacji omawiał wpływ profilu talerzy na ich głośność oraz subtelność. I tak właśnie talerze o bardziej wysokim profilu, czyli o bardziej napiętym łuku powinny być bardziej głośne i brzmieć jednolitym ostrym i wysokim dźwiękiem. Czy ta cecha tyczy się także talerzy typu Hi-hat ? Talerze owszem brzmią ostrzej i wyżej, ale nie są jakoś wbitnie głośne. Ich charakterystyka barwy jest jasna ale nie âoślepiającoâ jasna, bez nadmiaru âszkłaâ. Nie są ani przenikliwe ani drażniące. Wniosek nasuwa się taki, że bardziej napięty łuk będzie skutkował wyeksponowaniem wyższych alikwotów oraz zaostrzeniem akcji talerzy.

 

Podsumowanie.

Zastosowanie tego dość osobliwego instrumentu moim zdaniem jest całkiem szerokie ale raczej nie uniwersalne. Oczywiście zależnie od tego kto, czego poszukuje. Z pewnością jednak łatwo zabrzmi w najogólniej pojętej âelektrycznej muzyceâ. Z racji swej wagi może przeszkadzać w bardziej subtelnym, akustycznym graniu. Porównując go do poprzednika, mogę od razu zaznaczyć, że jest inny â jaśniejszy, mniej âchrupiącyâ, bardziej metaliczny.

Nie jest to instrument perfekcyjny i uniwersalny. Raczej dobrze osadzony w jasnym i wyższym paśmie dźwięku, przeznaczonym dla energicznej i bynajmniej nie cichej muzyki.

Odnośnie usytuowania klasy talerzy marki Amedia wolałbym nie zajmować konkretnego stanowiska. Moje doświadczenie z tymi blachami ogranicza się do dwóch egzemplarzy i to w dodatku w obrębie jednej serii. Czy są to talerze już profesjonalne, czy jeszcze nie ? Trudno jednoznacznie odpowiedzieć, ale w razie kolejnego talerzowego zakupu, będę poważnie brał je pod rozwagę.

Oczywiście chętnie odpowiem na wszelkie pytania.

Ocena 4.